Yolun Aydınlık Tarafı

Kadın elini çekti.   Adamın kolu, bir yumruyla bitti.   Utançla yüzünü çevirdi adam; kadının güzel gözleri yok oluverdi.   Adam giden ellerine baktı—kadının saçları silindi.   “Yetmez mi?” dedi adam.     Ağzının yerini deri kaplarken, kadının kulakları da gidiverdi.   Adam döndü, uzaklaştı.   Kadın bankta kalakaldı.   Başka bir adam gülümsedi; kadının ellerini tuttu:     — “Sana yardım etmemi ister misin?”   Kol kola yürümeye başladılar.   Kadın tamamlanıyordu.

Gelen dalgaların sesi, havaya rağmen içini ısıtıyordu. Rüzgârın uğultusu, kendi düşüncelerini bile duymasına engel oluyordu. Arada sert gelen dalgalardan uçuşan damlalar yüzüne geliyor, belli belirsiz dudaklarını ıslatıyordu. O bilindik tuzlu tat içten içe hoşuna gidiyordu. Ayakları kendi kendine gidiyor, önüne bile bakmıyordu. Zaten yolun her bir kıvrımını biliyordu. Bu yolu yıllardır yürüyordu. Her mevsiminde ayrı güzeldi ama kimseler yokken başkaydı. Bu sırada birileri olduğunda da güzel olabileceğini hissetti. Başını hiç çevirmeden yanına baktı. O yanındaydı. Gerçekten birileri varken de bu yol güzeldi. Birden adımları yavaşladı. Ona baktı. — Hiç bir sahili baştan sona yürüdün mü? O fark etmedi. Belki de artık sessiz yürüyüşlerine alışmıştı. Duraksadı ve tekrar sordu. — Hiç bir sahili baştan sona yürüdün mü? Bu sefer duydu. Belki de sadece yürümediğini fark etti. Yüzüne baktı. — Burada yürüyoruz ya. Daha önce bu kadar yürüdüğümü sanmıyorum. Şaşırmıştı. İlk defa yürürlerken durmuş, ...

Uzun zamandır konuşacağım bir yer arıyordum. Fark ettim ki, konuşmadan önce dinlemek gerek. Ama konuşmak için ille de bir dinleyene ihtiyaç yok. Artık dinlenmek için değil, konuşmak istediğim için konuşuyorum. Bu yüzden var “Yolun Aydınlık Tarafı.” İçimden geçenler ve dışarıdan duymak istediklerim burada olacak. Ne söylenmesi gerekiyorsa burada olacak. Bu sadece benim sesim değil artık. Eğer sen de buradaysan demek ki yolun bir yerinde karşılaştık. Yol daha çok başında. Ama ilk adımlar sessiz de olsa, hep güçlüdür.