Vedalardan Korkmayın

Hayatın içinde, fark etmeden ne çok insanla kesişiyoruz. Mahalledeki fırıncı, otoparktaki görevli, apartmanın güvenliği, iş arkadaşları, dostlar, sevgililer... Birçoğu için—özellikle başta saydıklarım için—düşüncemiz, yokluklarının hayatımızı çok da etkilemeyeceği yönünde. Ekmek güzel olduğu sürece fırıncının bir önemi yok. Park yeri bulabildikten sonra parayı kime verdiğimizin bir önemi yok. İşimi değiştirdiğimde yeni iş arkadaşlarım olurken, öncekilerin en yakınını bile bir gün hiç görmeyeceğim. Dostlar, ne kadar yakın olsalar da seninle mezara gelemezler.

Ama bir sabah kalkıp fırının kapalı olduğunu gördüğümüzde ne hissederiz? O ekmek bir yerden yine alınır. Peki dün ekmek alırken fırıncıyı son kez gördüğümüzün farkında mıydık?

Duvardaki o yanlış yazılmış tabelaya son kez gülümsediğimizi hiç düşünmedik. Üzerinde “Afiyet olsun” yazan o kağıda sarılı ekmek, elimizi bir daha öyle yakmadı. Belki bir gün bambaşka bir yerden aldığımız ekmeği kağıda saran o fırıncıyı gördüğümüzde, zihnimiz eski zamanlara gidip gelir. Sahi, o fırıncıya ne oldu?

Zihnimiz bir sürü alternatif üretir. Belki artık torunlarıyla vakit geçiriyordur. Belki yıllardır hayalini kurduğu hobi bahçesinde kendi yiyeceğini ekip biçiyordur. Ya da onu sevenler artık eski fotoğraflarda ya da bir taşın başında teselli buluyordur.

Hiç hesapta yokken içimiz burkulur. Masaya oturur, o eski görünümlü ekmeği yeriz.

Ya böyle olmasaydı? Ya fırıncı bize dükkanı kapatıp köye döneceğini söyleseydi? İçimiz daha rahat eder miydi? Bir gün yolumuz o köye düşer diye düşünür müydük?

Öyle ya da böyle, içimiz daha rahat ederdi.

İşte tam da bu yüzden: Veda olduğunu bildiğiniz vedalardan korkmayın. Çünkü en zor veda, birini son kez gördüğünüzü bilmeden vedalaşmaktır.